Ik ging in mijn blootje staan.
Er is veel gebeurd de voorbije dagen.
Dus ik voel dat ik het nodig heb om een integratiemoment te nemen.
Ik zet me in het zonnetje op de wei met mijn nieuw schrift, dat ik gekocht heb om een nieuw hoofdstuk in mijn leven te starten. Terwijl ik de tijd neem om eventjes stil te staan bij wat er allemaal is gebeurd, beland ik in het vorige laagje dat ik afgepeld heb tijdens de Nieuwe Maan op de Balkende Hoeve met mijn sisters.
Normaal gezien spreken we af met de Volle Maan, maar we voelden allemaal heel erg de behoefte om met de Nieuwe Maan samen te komen. De Nieuwe Maan nodigt uit om intenties te plaatsen, de volle maan nodigt uit om dingen lost te maken.
Bij de Nieuwe Maan was mijn intentie klaar en helder. De voorbije maanden heb ik heel belangrijk werk gedaan in het loslaten van de nieuwe woning.
En na deze emotionele rollercoaster en het harde intense werk kwam er heel snel de druk om alles praktisch rond te krijgen. En daar ging ik opnieuw in blokkade.
Ik voelde dat die eindeloze to do lijst me helemaal onder uit hield. Ik moest alles afhandelen, maar dat lukte me niet direct. Ik voelde dat ik al deze dingen uitstelde, dat ik er niks van snapte, dat het veel te veel was en dat ik dus ook niets deed.
Toen we daar samen aan het vuur zaten en de praatstok in mijn handen belandde had ik geen idee wat ik ging zeggen. Ik kreeg de ruimte om te ordenen, te spreken, te delen.
Mijn tranen kwamen en stopten niet meer. En mijn vraag was zo helder: “Lieve sisters, ik heb jullie hulp nodig, ik kan dit niet alleen.”
Mijn vraag werd gehoord. De volgende dag werd er een Zoom gepland met al mijn vriendinnen, al mijn sisters. Het was heerlijk om te zien hoe ik daar ruimte kreeg om kwetsbaar te zijn.
Ik had een tekst geschreven om hun te bedanken en die heb ik eerst voorgelezen. En daarna begon iedereen gewoon te brainstormen: Wat zijn pistes? Wat hebben we niet gezien? Waar liggen er nog kansen? Waar is er nog ruimte?
Er werd een heel concreet verslag gemaakt. Iedereen zette zich in. En op anderhalf uur was er zoveel gebeurd, zoveel hulp aangeboden, dat de onoverzichtelijke situatie zo zichtbaar werd.
Wat er daar toen gebeurde, is bijna niet in woorden te vatten. Ik werd achteraf zelfs bedankt om de vraag te stellen, dat ik een opening, platform, gecreëerd heb om hulp te vragen.
Je moet het niet alleen doen, dat je jezelf mag omringen met mensen. Iedereen heeft zijn talenten en kwaliteiten. Als ik de vraag naar hulp niet had gesteld, dan hadden zij hun kwaliteiten niet kunnen inzetten.
Mijn dankbaarheid was heel diep. Ik was heel dankbaar voor hetgeen ik zelf gecreëerd had, om zelf in mijn blootje te gaan staan en mijn hulpvraag te stellen.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Voel jij de behoefte aan gehoord, gezien en gedragen worden?
Heb jij nood om te delen en te helen?
M.a.w in je kracht als vrouw, moeder, sister, dochter te komen?
Wees welkom deze zomer op de Moeder in haar Kracht Retreat.
We gaan met een kleine groep Moeders 3 dagen verbinden met ons zelf, de ander, de natuur.
Σχόλια