Kurt en ik zijn er enkele dagen tussenuit. Ideale plek om mijn langverwachte blog te starten.
We verblijven in een chalet vlak aan een riviertje in Trois-Ponts. Prachtige plek waar we bijna alleen nog maar geslapen hebben oepsie ...
Maar dat was de bedoeling. Revalideren. Kurt na de operatie aan zijn sleutelbeen, ik van het er gedeeltelijk alleen voor staan in de laatste weken van het schooljaar. Er was nood aan elkaar, nood aan afstand met de kinderen en ook nood aan een beetje klaarstomen voor de grote vakantie. Voor veel ouders toch een heel spannende tijd. 2 maand geen school, hoe gaan we dat overleven? Vroeger begreep ik niet waarom mensen half juli al begonnen uit te kijken naar september. Nu daarentegen 😊
Wij nemen straks de tijd om even samen stil te staan bij wat we de komende zomermaanden willen? Wat houden we voor ogen? Wat houden we vast? Wat laten we los? Waar gaan we aan werken en wat gaan we proberen te installeren?
Na een nacht van 11u slapen (😆al meer dan 5 jaar geleden) stond ik te douchen en te denken aan ... de kinderen natuurlijk. Aan hoe ik ze mis maar ook aan hoe ik de voortdurende strijd tussen hen onderling niet mis. En plots kreeg ik het idee om jullie mee te nemen in onze probeersels. Onze probeersels om zelf niet helemaal opgeslorpt te worden door hun ruzies. De pogingen die we ondernemen om ze op een respectvolle en aanvaardbare manier tov elkaar hun ergernissen en boosheid te leren uiten. Misschien hebben jullie er iets aan. Misschien hebben jullie zin om de komende tijd een aantal dingen uit te proberen? Misschien heb je zin om de tijdens de vakantie de tijd met je kinderen als ontspanning te ervaren? Ik deel dus de komende week elke dag wat tips om je ontspannender te voelen wanneer de ruzies straks weer hoog oplaaien.
Voor mij persoonlijk bevinden de mooiste maar ook de moeilijkste momenten van het ouderschap zich in de relatie tussen mijn 3 kinderen. Wanneer ze samen spelen, voor elkaar zorgen of voor elkaar opkomen dan springt mijn hart uit mijn lijf, dan kan ik huilen van ontroering. Wanneer ze onaardige dingen tegen elkaar zeggen, elkaar pijn doen, of elkaar niet respectvol benaderen kan het me diep raken en net op die momenten wanneer je helemaal mee in de emotie schiet heb ik mezelf voorgenomen om bewuster te reageren. Om niet te vervallen in: laat elkaar gerust; ik heb het al 10x gezegd, stop ermee; je zou beter een voorbeeld nemen aan je broer; wees aardig voor elkaar; ...
Voor de kleintjes er waren was ik al bang of ik genoeg liefde kon hebben om mijn 3 kinderen even intens graag te zien zoals dat bij Morris het geval was. Ik was bang over hoe het zou zijn voor Morris om zijn plekje kwijt te raken. Hij had 3 jaar de koningsplek in ons gezin. Alle aandacht en liefde kon naar onze langverwachte zoon uitgaan. Natuurlijk hadden we boekjes gelezen over dat er een broer en een zus bij kwam, natuurlijk hadden wij hem verteld dat ze nooit meer weg zouden gaan, natuurlijk hadden wij hem verteld dat er heel veel momenten gingen zijn die niet leuk zouden worden. Huilen, stink pampers, onze schoot ingepakt, vermoeide ouders, we vertelden hem over hoe we naar hem uitgekeken hadden, hoe hij voor altijd onze oudste zoon zou blijven, een heel bijzondere plek, en natuurlijk hadden wij hem ook verteld dat bij elk kindje dat geboren wordt een mama en een papa hart meegroeit. Dat ons hart dus straks 3 kindjes graag kon zien. Daar was het groot genoeg voor.
En dan van de één op de andere dag veranderde ons leven compleet. Ik voelde het onmiddellijk, mijn hart was gegroeid. Er was werkelijk genoeg liefde in mijn hart om mijn drie kinderen graag te zien. Wauw magische ontdekking. En tegelijkertijd zo opgelucht. Mijn moederliefde is oneindig. Maar dat maakte de realiteit niet minder confronterend. Mijn 2 handen en borsten waren letterlijk en figuurlijk gevuld met baby’s. Hoe hard we ook ons best deden om Morris te zien op zijn plek als oudste van onze kroost, de realiteit was hard. Voor hem en voor mij. Hij moest vaak wachten, nu niet bol, straks als ze slapen, als ze dan sliepen was ik te moe en moest hij soms nog wachten, stilletjes zijn de baby’s slapen enz. En toch, vertelde ik overlaatst aan een vriendin, heb ik achteraf bekeken het idee dat er misschien nog meer energie gekropen is in het willen behouden van zijn plek dan in de nieuwe situatie kunnen hanteren. De angst dat hij zich niet meer onze koning zou voelen werd natuurlijk werkelijkheid. Tot op de dag van vandaag kan hij nog heel verdrietig en boos zijn dat het nooit meer zoals vroeger zal zijn. Hij kan bij het slapen gaan nog steeds vragen: “Mama ik ben toch jouw eerste zoontje hé? Dat is toch wel heel bijzonder hé? Zie je mij dan ook liever dan broer en zus”?
Deze bezorgde vragen van hem kunnen ook heel andere proporties aannemen. Hij kan ook echt heel boos en stout worden op Mia en Cyriel. Ik probeer zijn onzekerheid over onze liefde voor hem serieus te nemen en maak er elke keer plaats voor om hem opnieuw en opnieuw uit te leggen hoe dat nu weer zit met dat hart dat groot genoeg is om alle kinderen op hun speciale manier graag te zien. Weet je nog, vraag ik dan, zoals mama beer haar kleine beertjes graag ziet? (geïnspireerd door het prentenboek: Allemaal de liefste geschreven door Sam MacBratney)
Met een gerust hart kan hij dan naar dromenland. Tot de volgende dag één blik, een knuffel die wat langer duurt bij zus, een lief woordje dat nu even voor broer bedoeld was hem opnieuw aan het wankelen maakt ...
Dit zijn de momenten waarop mijn kinderen het voor de moment erg moeilijk hebben samen. De strijd voor de liefste, de strijd voor onze schoot. Daar komen stampen, duwen, bijten en stoute woorden bij kijken. Bij jou thuis kunnen de broer zus conflicten er voor de moment helemaal anders uit zien. Daarom hou ik er niet van om concrete tips te geven. De beste tips voor je eigen kinderen zitten nog steeds in je eigen moederhart. Alleen kan dat soms wat gesloten aanvoelen waardoor het even niet lekker stroomt. Ik hoop met de probeersels die ik ga posten komende week jou moeder hart te raken en het dus opnieuw verbonden te laten voelen met wat voor jou en je kinderen belangrijk is.
Volg je mijn broers en zussen tips deze week?
Zorg dan dat je een klein schriftje hebt waar je de komende week kan in noteren. Je kan het eventueel inwijden door er een foto van je kinderen of je gezin in te kleven. Als je nog een geboortekaartje van je kinderen hebt kan je deze er ook een plekje in geven.
Misschien ken je nog ouders die hier wat aan kunnen hebben. Deel deze post dan ook maar. Gedeelde smart is halve smart. Laat je ook iets weten wat je uitprobeerde, wat werkt en wat niet werkt voor jou of voor jouw kinderen? Maar begin bovenal met jezelf een dikke pluim te geven. Een pluim omdat je het moederschap zo bewust aanpakt. Een dik vet compliment omdat jij het belangrijk vindt om de grote vakantie ontspannen en vol aandacht in te gaan.
Je bent een goede moeder! Ik ben een goede moeder. Heb je het moeilijk om jezelf een compliment te geven? Mail me dan gerust met de vraag achter mijn hulpmiddeltje. Ik heb voor alle mama's die het moeilijk vinden om zichzelf een pluim te geven een ingesproken boodschap gemaakt. Deze verzend ik dan met veel plezier naar je toe.
De eerste opdracht:
Een vergelijking die Adele Faber maakt in haar boek How2talk2kids is voor mij de eerste stap geweest in het anders gaan kijken en aanpakken van conflicten tussen mijn kinderen.
Ze maakt de vergelijking:
Stel je voor dat je partner op een avond naar je toe komt en zegt. Lieve schat ik heb goed nieuws. Binnen enkele weken komt er nog een vrouw bij ons wonen. Ik ben zo blij dat je er bent en ik zie je zo graag dat ik besloten heb dat ik er nog zo eentje bij wil. Je moet niet ongerust zijn. Ik zal jou even graag blijven zien. Ik kan 2 vrouwen graag zien dat beloof ik je. Er gaan ook minder leuke momenten zijn maar je mag nooit vergeten dat er altijd plaats voor jou is op mijn schoot.
Wat zijn de eerste gedachten en gevoelens die er nu door je heen gaan?
Misschien is dat ook wel het gevoel dat onze kinderen ervaren? Noteer je gedachten en gevoelens in je schriftje. Het best om een laagje dieper te komen tijdens het schrijven is om te blijven schrijven. Zet je stylo neer op je papier en neem jezelf voor om de komende 15 min niet te stoppen met schrijven. Als je even niets meer weet te schrijven dan schrijf je; ik weet even niet meer wat te schrijven tot er weer vanzelf wat nieuws komt. Succes.
Tot morgen voor de 2e stap in het verbonden ouderschap; broers en zussen.