Goeie morgen,
Misschien hadden jullie al eerder een post van mij verwacht? Misschien ook niet. Maar na het besluit van de dokter dat mijn steeds aanhoudende bronchitis nog geen longontsteking is had ik besloten om de kostbare uren zonder kinderen te besteden aan andere dingen dan aan de blog. Daarnaast kwam er nog buikgriep ons gezin binnen wandelen dus gingen zo de eerste dagen van de vakantie helemaal op in ziekte overwinnen. Maar vandaag (30-6) (net zoals de voorbije weken) vraagt Morris zich om 5u af of het al tijd is om op te staan. Je kent het wel zo een hoest die in de nacht zijn best doet om je wat slaapt te gunnen maar van zodra je gewekt wordt komt de prikkeling je goeie morgen zeggen en wil die niet meer weggaan... Uit angst dat ik de andere kids ook wakker blaf probeerde ik me te motiveren om vandaag wel erg vroeg aan mijn"miracle morning" te beginnen (Hier komt binnenkort ook een post over).
Eerlijk gezegd wel met een zekere gehaastheid want gisteren waren ze alle drie present om 5u30...
Dus snel even tot de orde van de dag. Broers en zussen en hoe omgaan met de onderliggende/onderlinge rivaliteit. Voor mij een dagelijks zoekproces. 5u30, 3 kids wakker en einde blog haha.
Ondertussen zijn we 15u verder en zit ik op dezelfde plek als vanmorgen. De ochtendzon en de avond zon zijn de mooiste voor mij. Ze brengen me altijd in een zekere romantisch bui (Helaas Kurt repareert de waterleiding). Moest je de ochtendgrap helemaal willen uithoren... Ik vertel even verder: We stonden om 7u met een volgeladen auto te twijfelen of we impulsief naar de zee zouden doorrijden of het toch maar bij het meer van Rotselaar houden. We zijn niet zo voor lange autoritten dus in Holsbeek reden we de E314 af voor een voormiddagje zwemmen in de plas. Bleek dat het gesloten was. Poort dicht. Natuur ingepakt door de mens die denkt dat hij de baas is van alles op aarde. Zware teleurstelling vooral voor mezelf. Ik zag ons al heel alleen met de schepjes in het water en het zand spelen. Ik hoopte natuurlijk ook op een moment van rust op de handdoek in de ochtendzon. Gelukkig (of niet) hebben ze daar aan de cafetaria een nieuwe speeltuin gezet die echt leuk is voor kids +9 jaar. Bey Bey rust moment. 3 kids onder de 5j levend zien te houden werd ineens onze hoofdopdracht.
Allé 't was tof en om 10u als de deuren open gingen en iedereen 5 euro moest betalen keerden wij naar huis voor patatjes en platte rust. Siesta! Welgekomen!
selfie maken met een bijna long ontsteking niet makkelijk ...
Vrijdag vroeg ik me af of jullie soms hopen dat je kinderen beste vrienden van elkaar worden?
Wel eerlijk, ja ik hoopte dat al dat geruzie iets was dat in andere gezinnen gebeurde maar bij ons zou dat toch niet zo zijn? En ja ik hoop het misschien diep vanbinnen nog steeds. Want ik kan er zo droevig van worden. Ik stel mezelf ook regelmatig de vraag of je ook gewoon geluk en pech kan hebben met de toevallige winnende lotjes die samen een gezin mogen/moeten vormen? Of het klikt of het klikt niet met de karakters? Want er zullen vast mensen deze blog lezen en denken maar waar heeft ze het in Gods naam over? Onze meisjes spelen prachtig samen, of onze zoon en dochter zijn een geweldig team enz. Wel door die gedachten word ik dan erg onzeker en denk ik dat er iets mis is met mijn opvoeding, dat ik het zelf installeer want believe me ik verzin niets !this is reality!
Ondertussen kan ik gelukkig steeds beter in hun huid kruipen en compassie voelen rond hun belevingen. De innerlijke strijd rond de liefde van hun ouders, de komst van een nieuw kind kan letterlijk betekenen dat het verlies van liefde is voor het andere kind. Dit kan ik dus met mijn hoofd wel begrijpen. Maar mijn hart heeft het daar toch moeilijker mee. Het hielp me dus wel in het boek "How to talk to kids" te lezen dat je kinderen elkaar niet gekozen hebben en dus geen ja woord gegeven hebben aan elkaar om de rest van hun leven met elkaar door te brengen. Deze conclusie en al de voorgaande bedenkingen uit de vorige blogs helpen me dus rust te vinden in de dagelijkse conflicten met elkaar. Ik probeer echt zo veel als mogelijk te ademen voor ik reageer op hun conflicten omdat ik nu dus weet dat het mij erg raakt, misschien wel meer dan hun en ik dus emotioneel word van al hun geruzie. Maar echt het gebeurt even veel dat ik door vermoeidheid of stress mijn geduld niet kan oproepen en uit mijn sloffen schiet. Maar de keren dat het wel lukt om vanuit mijn hart te reageren ben ik apetrots op mezelf en geef ik mezelf een dik vet compliment. Ik ben een goede moeder! Daarnet kwam Morris nog zeggen dat Cyriel speciaal zo veel weent omdat hij zo hoopt dat ik hem liever zal zien dan hem. Een tijd geleden zou ik hiervan echt een heel droef gevoel van krijgen. Maar wat gebeurde er ... ik zag echt een flits van het boekje Allemaal de liefste passeren (zie voogelezen boekje in blog 1) en voelde geen gefaald gevoel. Ik voelde vertrouwen in het komt goed ... Er is dus hoop dat het ooit rustiger zal zijn tussen hen. Of rustiger zal zijn in mijn zorgen om hen. Oefenen in vertrouwen en keuzes maken voor welke gedachten je aandacht geeft kan dus echt. Het werkt.
Mijn nieuwsgierigheid en leergierigheid over hoe dat allemaal zit met die levenslange invloed van de onderlinge heftige relaties tussen broers en zussen is dus groot. Sommige volwassen zijn tot op de dag van vandaag nog steeds beïnvloed voor het aangaan van relaties door de positieve of negatieve ervaringen die ze in hun kindertijd beleefd hebben met broer of zus. “Mijn broers vonden mij altijd een kleine lastpost, ik ervaar mezelf nog steeds als iemand die voortdurend in de weg staat”
Net zoals ik dat met heel veel thema’s heb neem ik dat dan als erg belangrijk op in mijn taak als mama. Ik merk dat ik mijn kids zoveel mogelijk wil laten ervaren in hun leventje. Ook de negatieve gevoelens zoals pijn, gemis, angst,... Dus ook de conflicten die bij ons erg vaak voorkomen hoop ik op een zo bewust mogelijke manier te omkaderen dat ze ook hieruit kunnen groeien, verder ontplooien en vooral interessante lessen kunnen opsteken in hoe ze met andere mensen kunnen omgaan. Moesten mijn kinderen hun karakters zo erg verschillen dat blijkt dat ze geen vrienden van elkaar kunnen worden dan hoop ik van harte dat ze het vermogen hebben kunnen oefenen om vriend voor een ander te kunnen zijn. Wij hebben de kans om hen voor te leven wat we zelf belangrijk vinden wanneer het gaat over thema’s als; ik eerst, ik vind jou stom, jij bent al geweest, ik had dat eerst, hij heeft me geduwd, zij heeft me eerst pijn gedaan enz. Want al deze gevoelens zijn een voorbereiden op het verdere leven, toch?
Weet je wat, ik som hieronder gewoon even in puntjes op wat de dingen zijn waar ik voor onze kinderen aandacht aan probeer te geven op vlak van omgaan met die negatieve gevoelens. Het is zeker geen waarheid en ik beloof niet dat het bij jullie werkt maar het is wel waar ik mee aan de slag ga. Niet elke dag, niet in elke situatie, wel als ik me fit, fris en uitgeslapen voel. Steeds vaker dus wel want ik oefen, elke dag. De ene keer met glas de andere keer met brokken. En toch probeer ik hoe het ook afloopt te zeggen tegen mezelf: je bent een goede moeder.
Ik probeer ze zo vaak mogelijk te benoemen. Ik probeer ook het verlangen dat er in schuilt (want dat is meestal het probleem) te pakken in woorden. Bv: een veel gezegd zinnetje; Cyriel mag altijd op jouw schoot zitten en ik nooit. Je vindt het niet leuk dat ik zoveel tijd met de kleintjes doorbreng hé? Soms ben je blij dat ze er zijn maar soms zou je ook willen dat ze er niet waren hé?
Ik wil dat ze alles tegen elkaar en tegen ons kunnen zeggen ook al zijn het geen leuke dingen om te horen. Dus probeer ik alternatieven aan te bieden voor stommerik, dikzak, huiler,.. Dit kan helpend zijn om hun boosheid kwijt te geraken. Uit het lijf is uit het hoofd. Dingen die niet uitgesproken mogen/kunnen worden blijven zitten en dan wordt het alleen maar groter, toch?
Ik zoek dus soms creatieve manieren om hen hun gevoelens te laten uiten bv: "Ga maar kloppen op het kussen om te tonen hoe boos je bent om wat ze gedaan heeft." "Ik begrijp heel goed dat jij nu razend bent op hem. Hier zijn papier en potloden. Teken maar eens hoe kwaad je bent en laat het hem straks maar zien." (grotere kids zouden het kunnen opschrijven in een briefje)
Pijn doen en schelden kan niet bij ons en stop ik onmiddellijk (niet dat het altijd onmiddellijk stopt). "Wij doen elkaar geen pijn, zeg haar met woorden dat ze van je auto moet afblijven." "Zeg maar met woorden wat je echt niet wil (zonder te schelden)."
Wat hier ook erg goed werkt is de bozerik even apart pakken en alles laten zeggen waarom hij of zij zo boos is. Ik zit er dan naast: "Zeg maar alles wat je vervelend vindt. Ik schrijf alles voor je op. (Ze voelen zich gehoord, ze hebben het er uit gegooid en ze zijn er dan blijkbaar ook even van af) Morris frommelt het papier dan vaak op en gooit het hard op de grond.
Eentje die ik eens gelezen heb in de relax kids boekjes passen wij ook geregeld toe. Je geeft je kind kleurpotloden en papier. En je geeft de opdracht om alle boze gevoelens eruit te kribbelen. Als die klaar is en de grootste boosheid is er uit dan kan je samen in de kribbels , figuurtjes maken van de krullen die ontstaan zijn of samen vlakken inkleuren terwijl je kind verteld over wat er net gebeurd is. (Zijn focus kan dan van boos naar grappig of rust gebracht worden. Tip: leg papier en kleurtjes binnen handbereik. Ze gaan er vanzelf naar grijpen als ze deze weg hebben leren kennen.
Lekker met de basketbal of op de trampoline de boosheid weg werken lukt hier tot nu toe nog niet. Met de deuren gooien daarin tegen wel. Maar dat is niet zo erg goed voor het interieur. Ook al doet het voor mijzelf ook wel eens deugd.
Voor grotere kinderen zou je een klachten schriftje kunnen installeren. Vooral voor de momenten dat je even geen tijd hebt om uitgebreid te luisteren naar een verhaal. Schrijf het al op je schriftje en ik kom straks naar je luisteren over wat er allemaal gebeurt is.
Ruzie makende kids kan je ook elk aan het schrijven zetten en een klachten lijst laten maken over elkaar. Dit deed ik in de eerste weken dat Mia en Cyriel er waren. Morris mocht hem helemaal laten gaan en ik zei niets. Ik schreef alleen op wat hij vervelend vond. Na een tijdje zei hij vanzelf: "Maken we nu ook een lijstje met de leuke dingen over hen?"
Ik vergeet er vast nog een heleboel. Dus als jullie tips hebben of fijne creatieve dingen uitgeprobeerd hebben vertel ze me dan. Ik vind het fijn om nieuwe dingen uit te proberen zeker als het werkt. Maar van proberen kan je, kunnen ze leren hé.
Gelukkig heb ik deze dag, die eindeloos leek te duren, op een prachtige manier kunnen afsluiten. Met een zwempartij met Kurt die klaar was met de waterleiding en Morrisjes tijd. Een blog thema voor morgen. "Elke kind zien in zijn eigenheid. Elke kind zien op zijn plek in het gezin. Elke kind tijd en ruimte geven in die eigenheid."
Meer hierover in mijn volgende blog!!